Nederland in de Top-Tien van vrijgevigheid?
Of ligt het toch even anders?
Voor de deur stond de student.
Hij had net aangebeld en keek hoopvol of er iemand open zou doen.
Ik had op iemand anders gerekend, en deed open. Nog voordat hij zijn mond opendeed (id-kaart+jack-met-logo+sympatieke uitstraling), wist ik: nu heb ik een probleem…
Heel simpel: ik zou hier (opnieuw) fors de (digitale) portemonnee moeten trekken om recht te doen aan de zoveelste malheur die terecht op mijn doorstep verscheen en melding maakte van iets wat ik allang wist.
En ik had het zo zorgvuldig weggestopt…
Natuurlijk klinkt dit niet bij iedereen bekend. En is het een probleem waar ik alleen voor sta.
Immers, we doen het in Nederland best wel goed met een score in de top tien wereldwijd.
Hoewel? Kijk je naar wat we dan doneren dan is dat nu ook weer niet om over naar huis te schrijven: “alles-inclusief” zo’n 25 euro pp per maand, bij een modaal netto maand inkomen van ruim 2500 euro per maand: zo’n 1% dus…
Vrijgevig? Top tien in de wereld?
Zijn we allemaal ten diepste egocentrisch? Of murw geslagen door de tijden waarin we leven? Misschien.
Maar waarschijnlijk is er een andere verklaring: Motivatie.
Vreemde mechanismen die maken dat ik wegkijk.
En wat zijn gevolgen voor vrijgevigheid. Met name voor de non-profit sector?