16 Aug 7. Motivatie. Het begint met een Doel (Deel 2)
Een huilend kind in een winkelstraat, en het kindje met de ring. Zo noem ik het maar even.
Want wat ging er mis? En wat op aarde heeft dit te maken met een doel? En met Motivatie?
Het vervolg…
Een kind op die leeftijd beleeft de wereld als een wonder. Op stap in een GROTE NIEUWE WERELD. Vol verrassingen. Een eend met gezellige pootjes. Een wasknijper. Een winkelstraat vol avontuur. En in het enthousiasme smakt het kleintje neer. Doet zich pijn. Maar het verdriet is vooral in de teleurstelling, de schrik, het vijandige van wat zo’n straat en zo’n avontuur met zich meebrengt. En in die schrik uit het kind zich onomwonden, met luide uithalen. Het is één en al gevoel. Zeker. Maar bij dit alles wil het kind ook wat. En dat noemen we voor het gemak (we zijn tenslotte nu theoretisch de boel aan het benoemen): een Doel. “Ik wil iets”.
Dat Doel dat is abstract. Ik wil iets. En dat gaat onbewust, zonder dat het kind daar over nadenkt: het gaat heus niet met trommelende vingers op de grond liggen bedenken: “wat is mijn Doel, en wat wil ik nu precies?” Maar bij Motivatie noemen we dat: een Doel, of een ‘Goal’ in het jargon. En wat wil dit kind? Twee dingen: verstaan worden in het ellendig, dieptreurige verdriet van de teleurstelling, de schrik, de vijandige wending. EN: checken (bij mamma meestal) of het ernstig is. En wat doet Mamma? Die ziet dat kind een keel opzetten. En schrikt zich wild. Komt tot de ontdekking dat er niets aan de hand is (er is geen bloed, en alles “zit er nog aan”). En geeft dit luidkeels door aan het kind. Dat zich vervolgens niet verstaan weet in de misère waarin het verkeert. Even in het jargon: weet zich niet verstaan in het Doel wat het zich heeft gesteld (“ik wil erkenning voor mijn dieptreurige misère”). Als gevolg daarvan volgt Coping (“ik zal eens even goed laten zien hoe ernstig het wel niet met mij is gesteld”, over het begrip Coping later meer). De zaak cirkelt rond in het Proces van Motivatie. En tien minuten later constateert de wetenschapper-op-afstand dat de geschiedenis (destijds beschreven door Thomas Gordon) zich herhaalt: het kind blijft jengelen. (En komt niet eens toe aan het tweede doel namelijk of het allemaal wel zo erg is…)
Nu dat andere kleintje.
Wat deden die ouders?
Meehuilen. Nou dat helpt, zou je zeggen. Ja, dat helpt. Want wat gebeurde er? Het kind huilde nauwelijks. In die mate zelfs, dat het het verplegend personeel begon op te vallen. “We waren een en al verdriet, maar dan was er: het is voorbij”. De misère was voorbij en het GROTE AVONTUUR kon weer doorgaan. Niet ernstig! Sterker nog: het kreeg weer zo’n mooi frummeltje om aan die grote ring te hangen. Herkennen en verstaan worden; afchecken, (ernstig?) en weer doorgaan…
Om Motivatie te verstaan, zul je feilloos een Doel moeten herkennen. En dat Doel is altijd versluierd. Daar begint de taal om Motivatie te verstaan. Daar begint de techniek om jezelf te leren Motiveren…
En de aanpak van die ouders? Is het ene nu fout en het andere goed? Welnee. We zijn wat we zijn: ouders met onze tekortkomingen. En dat is heus niet ‘goed-of-fout’. Alleen: je moet het wel ‘even weten’. Die taal van Motivatie, die taal leren verstaan…
Geloof me, het maakt de wereld een stuk makkelijker: ‘leren verstaan’ en niet ‘goed-of-fout’.